Koekoeksjong

Het is nog maar een ogenblik geleden dat de bus vanuit de warme zon op de landweg afsloeg naar de stoffige onverharde weg die door het bos slingert, maar het voelt nu al koel om in de schaduw van de bomen te rijden. De bosvloer wordt bespikkeld door het zonlicht dat door de groene bladeren schijnt, insecten zwermen in het diffuse licht, en boven in de boomkronen fladderen vogeltjes druk rond op jacht naar een partner of takjes voor hun nesten. Hoewel het nog maar mei is, en het pas net tien uur ’s ochtends geweest is, voelt de vijfentwintigjarige biologieleraar Bjarke Venø dat het zo warm zal worden als op een zomerse dag. Hij kijkt tevreden naar Ann-Louise, zijn collega van middelbare leeftijd die achter het stuur van de bus zit, zoals vele keren eerder op de excursies van het kindertehuis. Geroutineerd worstelt ze met de ongelijkmatige weg terwijl ze meeneuriet met het lied van de leerlingen.
De wielen van de bus gaan rond en rond, rond en rond…
Het lied vermengt zich met het gelach van de kinderen en Bjarke glimlacht bij de aanblik van hun vrolijke gezichten die hij kan zien in de grote achteruitkijkspiegel van de bus. Vervolgens laat hij zijn blik door de grote ramen naar buiten gaan. De natuur laat zich van haar mooiste kant zien en het krioelt van het leven van het voorjaar. Niet in de laatste plaats van het vogelleven. De paartijd barst serieus los op het moment dat de maand mei aanbreekt. Vogels baltsen, bouwen nesten en leggen eieren. Bjarke hoopt dat hij de kinderen dezelfde betoverende ervaring kan geven die hijzelf kreeg toen hij als kind op ontdekkingstocht ging in de kweldergebieden aan de westkust. Een verwachtingsvol gevoel in zijn buik vertelt hem dat het reisje iets speciaals betekent, omdat de kinderen op de stoelen achter hem zoveel problemen hebben. Hij bedenkt dat het met die motivatie was dat hij nu bijna drie maanden geleden solliciteerde als invalkracht bij Kindertehuis Aggersminde. Als pas afgestudeerde leerkracht wist hij niet dat het tehuis ook een eigen school had met een vaste lerarenstaf en zelfs echte klaslokalen die verbonden waren met het oude gebouw van het tehuis. En zodra hij de vacature in het vakblad had gelezen, had hij gesolliciteerd. Gespannen en zenuwachtig was hij een paar weken later naar Jyllinge gekomen voor een gesprek met de directeur.
Toen hij vervolgens een rondleiding had gekregen met de mededeling dat hij de aanstelling kreeg, had hij nauwelijks kunnen wachten om aan de slag te gaan met alle onderwijsideeën waarvan zijn hoofd overliep.
Terwijl Bjarke vanbinnen blij is dat ze toch gewoon zoals gepland op excursie zijn gegaan, neemt hij discreet de notities in zijn kladblok nog eens door om zich voor te bereiden op zijn plan om de kinderen te vertellen over alle verschillende vogelsoorten.
Niet dat hij echt had gedacht dat het uitstapje zou worden afgelast. Hoewel hij wel het gevoel had gehad dat er iets gaande was, overviel het hem toch toen hij die ochtend bij de directeur was geroepen. De directeur had uitgelegd dat hij naar aanleiding van de excursie enkele berichten had ontvangen van bezorgde familieleden die hun vraagtekens hadden gezet bij de ‘veiligheid’ van het uitstapje. Iets wat Aggersminde als verantwoordelijk kindertehuis natuurlijk serieus moest nemen. In eerste instantie had Bjarke niet helemaal begrepen wat de directeur bedoelde, maar toen was het kwartje gevallen. De media stonden al ongeveer een week vol met reportages over een negenjarige jongen, Daniel Stryger Hansen, die spoorloos was verdwenen uit een natuurspeeltuin aan de rand van een dorpje op Zuidwest-Seeland. Er werd natuurlijk gezocht en de omgeving was uitgekamd door de politie, de burgerwacht en vrijwilligers, terwijl een foto van het sproetige gezicht van de jongen steeds weer te zien was in de landelijke kranten en journaals. De foto ging gepaard met een beschrijving: kort, rossig haar, sproeten, tenger gebouwd, ongeveer één meter twintig lang, gekleed in een blauwe, korte Adidas-broek, blauw T-shirt, rode bodywarmer en witte tennisschoenen. Er was ook een foto gepubliceerd van een wit met blauwe schooltas van het merk Salomon. Zijn wanhopige ouders hadden de publiciteit opgezocht om mensen om hulp te vragen, maar dat was tot nu toe zonder resultaat. Met grote ernst had de politie verklaard dat er aanwijzingen waren voor een misdrijf en in de media werd gespeculeerd over mogelijke verbanden met andere onopgeloste zaken; daar had de recherche echter geen commentaar op willen geven. Bjarke was net als iedereen geraakt door het nieuws en had meegeleefd met de jongen en zijn familie, maar het was niet bij hem opgekomen dat de families van de kinderen in de vierde klas bezorgd
zouden zijn door wat er op Zuidwest-Seeland was gebeurd. De onzekerheid over het lot van Daniel Stryger Hansen was immers op meer dan honderd kilometer afstand ontstaan.