Tom Clancy Kernaanval

Palmdale, Californië

Leon Krugers hand stond godsgruwelijk in de fik.
De pijn schoot als stroomstoten door zijn gespierde onderarm, elke scheut weer heviger dan de vorige. Het voelde als een kramp die vanuit de palm van zijn linkerhand uitstraalde door zijn hele onderarm. Leon trok een grimas terwijl hij zijn pols omdraaide. Hij wilde wanhopig graag met de gehavende knokkels van zijn rechterhand in het vlezige gedeelte van zijn linkerhand duwen, maar dat kon niet.
Want zijn linkerhand bestond niet.
Leon keek naar de huidkleurige prothese die uit zijn shirt met lange mouwen stak.
Hoewel de vingers waren gemaakt van plastic en rubber en niet van vlees en botten, leek het aanhangsel echt, en hij kon de nepvingers redelijk goed besturen dankzij de biometrische sensoren die over zijn onderarmspieren liepen. Twintig jaar strijd gecombineerd met exponentiële vooruitgang op het gebied van kogelwerende vesten en traumachirurgie had wat onvoorziene resultaten opgeleverd. Afgrijselijke verwondingen die nog geen tien jaar geleden een eind aan het leven van het slachtoffer zouden hebben gemaakt, konden nu worden overleefd, wat betekende dat de prothesebusiness hoogtij vierde.
Zijn computergestuurde prothese was de beste op de markt, maar ze was niet echt.
Een feit waar zijn centrale zenuwstelsel hem voortdurend aan herinnerde.
De fantoompijn leek in verband te staan met Leons emoties, vooral stress. Hoe groter zijn zorgen, des te frequenter de momenten van fantoompijn en des te groter het ongemak.
Op dit moment had Leon beslist stress.
Er draaide een auto het grind van de oprit op en er stoof een stofwolk omhoog toen het voertuig zich van de bestrating naar de stenen verplaatste.
Leon kwam oorspronkelijk uit Zuid-Afrika en was dol op de adembenemende kustlijn en het nagenoeg ideale weer daar.
Maar zelfs hij kon moeilijk níét van Californië houden. De meeste mensen die zelf niet afkomstig waren uit Californië, vonden dat het koude water van de Stille Oceaan of de kilometerslange glinsterende stranden ongeëvenaard waren, maar hij beschouwde Zuid-Afrika als de gelijke van de Golden State in deze streek. Al werd hij op dit moment omringd door een schoonheid die hij nog nooit had gezien.
De lucht had een bijzondere tint blauw. Een kobaltkleurig pastel vermengd met een vleugje hemelsblauw op het punt waar hemel en aarde samenkwamen. De kleur werd geleidelijk aan een dieper azuur naarmate Leons blik hoger boven de horizon gleed.
Het terrein zelf was een studie van contrasten.
Toffeekleurige glooiende bergen waren bezaaid met dennen, eiken en ceders. Kniehoog wild gras maakte plaats voor groepjes struiken. Het uitzicht wekte de indruk van iets wilds, maar niet intimiderends. Een  strookje natuur waar zowel stoere outdoormensen als weekendwandelaars op verkenning konden gaan en plezier konden beleven. Als de Tesla er niet was geweest, die langzaam richting Leons huurauto reed, had hij misschien een paar uur lekker kunnen losgaan op het glooiende terrein om de door stress veroorzaakte pijn tussen zijn borstspieren te verlichten. Maar hij kon het zich niet permitteren om zijn focus te laten verslappen. In de gestroomlijnde sedan ging een buitengewoon laakbaar persoon schuil.
Leon was min of meer deskundig op het gebied van laakbare personen.
Hij wachtte tussen de stekelige bomen langs het granieten pad dat kronkelend de heuvel op liep. Hoewel de parkeerstrook officieel geen deel uitmaakte van Ritter Ranch Park, bood hij via wat ooit een boerenerf was geweest wel toegang tot de ruim vijftienhonderd hectare schoonheid. Een bord dat naast de parkeerstrook was neergezet, duidde de plek aan als het toekomstige onderkomen van een baptistenkerk, maar als de wanden van roestige golfplaten en het ingezakte dak enige indicatie vormden, was dit stuk grond al jaren niet meer bewoond geweest.