‘Ik wou dat ik dit op school had geleerd. Daar had ik echt iets aan gehad!’
‘Dit is iets voor mijn kinderen, maar hoe breng ik het over?’
In de afgelopen dertig jaar kreeg ik talloze reacties van cursisten en mensen die ik begeleidde bij het leren werken volgens de methode uit mijn boek Getting Things Done – inmiddels wereldwijd bekend als GTD. GTD is een eenvoudige, praktische manier om beter om te gaan met de overstelpende hoeveelheid prikkels waar we dagelijks mee te maken krijgen. Als we al die afleidingen niet in goede banen leiden, gaan ze ons leven bepalen.
Ouders, leraren, schoolbesturen, mentoren en begeleiders – mensen die voor kinderen zorgen en hen voorbereiden op de toekomst – vertellen me vaak dat ze nog liever vandaag dan morgen een methode zouden willen hebben om jongeren gtd-technieken bij te brengen.
Ik heb geen kinderen en ik ben geen docent aan een traditionele onderwijsinstelling, maar ik heb in de loop der jaren een ultieme praktische manier van werken ontwikkeld. En vervolgens heb ik mijn werk gemaakt van het geven van cursussen en coaching over mijn methode, voornamelijk aan mensen in het bedrijfsleven. De eerste cursisten waren van de eerste generatie e-mail- en internetgebruikers, die te maken kregen met steeds grotere veranderingen en dringend om hulp verlegen zaten. Vanaf het begin wist ik dat ik een werkwijze had gevonden die ontzettend handig is voor iedereen die een druk en creatief leven leidt; van studenten en artiesten tot huisvaders en -moeders. Wat ik niet wist was hoe ik die mensen zou kunnen bereiken, aangezien ik bezig was met het opbouwen van mijn carrière. En ik had al helemaal geen idee hoe ik de methode helder en bruikbaar zou kunnen overbrengen op jongeren. Toch heb ik altijd het gevoel gehad dat ik me moest richten op de jonge generatie om mijn werk blijvende waarde te geven.
Om duurzaam en zonder stress productief te kunnen zijn, is het noodzakelijk om je gewoontegedrag te veranderen, en dat kan voor volwassenen nogal een uitdaging zijn. Neem bijvoorbeeld het vastleggen van elke afspraak, hoe groot of klein ook, in een betrouwbaar systeem in plaats van in het hoofd. Dit is een simpele, doeltreffende aanpak waarbij je alle aandacht kunt geven aan geconcentreerd en creatief nadenken. Uit ervaring weet ik dat de meeste volwassenen dit gewoon niet doen, ook al weten ze dat het werkt. Kinderen daarentegen leren dit heel snel, heb ik ontdekt.
De meeste volwassenen denken te weten wat nadenken is. Kinderen staan ervoor open om het te leren.
Hoe (en of) ik dat jongere publiek kon bereiken, wist ik destijds nog niet, maar het is altijd op mijn later-misschienlijst blijven staan. Mijn wens begon concrete vormen aan te nemen toen ik twee mensen leerde kennen: Mike Williams en Mark Wallace. Mike ontmoette ik nadat ik had gehoord over zijn werk bij General Electric, waar hij als verandermanager mijn methode implementeerde. Hij bleek ook te bloggen over de succesvolle invoering van gtd bij zijn eigen kinderen. We hielden contact en uiteindelijk kwam Mike bij ons in dienst. (Collega’s die hem hadden leren kennen zeiden: ‘Ik wou dat ik zo’n vader had als Mike.’) We waren het erover eens dat het tijd werd om eindelijk een boek te schrijven, en ik wist dat hij de aangewezen persoon was om deze omvangrijke klus op zich te nemen.
Vervolgens hoorde ik over een basisschoolleraar in Minneapolis, genaamd Mark Wallace, die zo’n fan was van gtd dat hij de uitgangspunten en technieken overbracht op zijn leerlingen. Toen ik de kans kreeg om bij hem langs te komen in de klas, zag ik hoe de kinderen een van de kernvaardigheden van stressvrije productiviteit toepasten: de week-update. Mensen die mijn methode kennen, weten hoe belangrijk de week-update is om dingen voor elkaar te krijgen, maar weinigen houden het consequent vol. De klas van Mark, dertig kinderen van nog geen twaalf jaar oud, zat er helemaal in. Het was me meteen duidelijk dat Mark een aanwinst voor ons team zou zijn.
Mike en Mark vertellen in in Getting Things Done voor een nieuwe generatie hun verhaal. Vanuit hun betrokkenheid bij deze generatie leveren ze een waardevolle bijdrage aan gtd. Met de inzet van hun vakkennis en deskundigheid hebben ze een pedagogisch verantwoorde leermethode ontwikkeld voor iedereen – jong en oud – die meer wil weten over gtd.
Het boek volgt het ‘eenvoud ná complexiteit’-ideaal dat Oliver Wendell Holmes verkondigde. Het is een energieboost om het leven op een nieuwe, coole manier vorm te geven.
David Allen